Jøye meg for eit liv når laurdagskvelden kom. Her var samlingsplassen for gamal og ung, og for dei som helst ville vera for seg sjølv. Dei var gjerne blyge, men ikkje måtehaldne. Men med noko heimelaga øl, vin heller heimebrent, kom dei fram slik reven gjer når han blir røykt ut av hiet.
Det er ikkje måte på kva som rører seg innanfor hårstråa, eller dei som eingong var, når dei har fått inn dessa dråpane som gjer og betyr så mykje. Snakketøyet tar overhand i ein real krangel med ein som har stått i vegen og har vore til irritasjon. Der skjorteerma blir bretta opp, og knyttnevane kjem fram. Der hårstråa rører på seg, som er klistra saman med brylkremen. Der nokon kjem springande, har mista balansen, stoppar opp. Blir ståande med tomt blikk. Tar eit skritt fram og to attende, før dei tar ut på nytt og hamnar i husveggen med eit brak.
Det er så løye når nokon kjem støttande rundt hushjørnet og skal på baksida og pissa. Blikket er fastfrose, augneblinka eksisterer ikkje og dei håpar på å nå fram før det er for seint. Bak står gjengen og løyser verdsproblem. Flaska går på rundtur, og diskusjonen går høglydt. Den var god, er det lenge sida du har laga den? Det er ikkje måte på skryt av desse dråpane som blir spanderte av heimebrent eller lite utgått heimelaga øl. Men alt går ned, blanda med risvin. Jøye meg for dagen der på.
Nokon har funne roen i vegkanten med hovudet mellom beina og har gått inn i sin djupe svevn. Det er lite vaktene kan gjere med desse tilstandane i starten på kvelden. Trekkspelet og gitaren er i full giv, og somme tider kan ein høyre noko som liknar eit slagverk når trommene blir trefte. Inne i gangen er det fullt av folk, der diskusjonen går høglydt, saman med musikken. Ein må bryta seg fram til billettluka dersom ein vil inn og få seg ein dans. Men ved midnatt er alt ope med gratis tilgjenge. Då er det vel fleire som skal inn, og inne i lokalet går dansen for fullt. Par svingar seg lystig og lett.
Oppe på veggen står eit skilt med svart ramme, kvit botn og svarte bokstaver. «Nyt ikkje rusdrykk i eller ved lokalet, det er straffbart. Lensmannen». Ja, ja. Respekten for dette får andre døma om.
Rundt med veggen står stolane der desse dansande kan sitja og ta seg ein kvil, eller snakka litt. Ser det har kome folk frå både Etne, Ølen og lengre vekk.
Dette var verkeleg bygderomantikk gjennom mange år, ein del av byderomansen som samla mange. Eg ser endå for meg desse meir som «Plassakallen» og dei med nykjemma hår med brylkrem i håret, oppbretta krage på skjorta og med Aurlandssko med ein tiøring i. Jentene kom med oppsett hår, og nydampa skjørt. Mange trefte kvarandre på desse bygdedansane rundt om, og band blei knytte for resten av livet.
Nokon ville vel kalla dette nostalgi. Vel, eg trur ikkje det. Dette var ein del av bygdenoreg. Samlingane var ein trend og i dag er berre minner om denne bygdedansen på ungdomshusa attende, som eit minne i livet frå ei svunnen tid som eg trur aldri kjem attende på lik linje som den var. Ein oppleving var det, som er verd og ta med seg vidare i livet i mimringstider.
Ove Wiland
Skånevik