Livet mitt er helt problemfritt»…

Ute er det mørke kvelden, regnet kjem sidelengs og trommar på vindauga mitt. Nyheitsankaren har nettopp servert tv-sjåarane siste nytt om både krigen i Ukraina, nye rentehopp, straum til blodpris og matvareprisar som nok ein gong har foke til himmels. I tillegg har me også fått siste nytt rundt ei knivstikking i hovudstaden, ein politikar som er tatt med buksene nede», og ein sliten 104-åring som ikkje er kvalifisert for sjukeheimsplass. Det er til å bli ustabil av. Når sendinga er slutt kjem orda eg aldri trudde var mogleg frå ein nyheitsopplesar ein slik kveld: Ha ein fortsatt fin kveld her på kanalen!»

Eg kjenner eg måpar, og irritasjonen i meg veks. Plutseleg blir eg dradd halvanna ti-år tilbake i tid. Som ein slags dèjá vu.

Eg var i starten på 30-åra, rundt meg hadde eg to stabbande bleie-ungar, og ei skravlebøtte med tusen millionar» spørsmål i barnehagealder. Maen hadde lagt bak seg haugevis med overtidstimar, bilen hadde streika, og det svei framleis på pungen etter ein skattesmell me ikkje var framsynte nok til å sjå. Mitt store høgdepunkt i veka var serien eg følgde med på kvar tysdag kveld, gjerne i kombinasjon med svarte lakrisbåtar. Ein av desse tysdagskveldane står føre meg som om det var i går. Utan at eg hadde fått det med meg, var dagens episode avlyst – nok ein gong til fordel for ein ($%#@) fotballkamp. Ikkje nok med det, så streika også den eine bleie-ungen og nekta høglytt å legga seg for kvelden. Når han i tillegg spente kroppen bakover i boge fordi han ikkje fekk lov til å trykka nugatti-skiva si flat med fjernkontrollen og hylte som ein stukken gris, fekk eg panikk for at han skulle komma til å vekka dei to andre. Midt i strabasane høyrer eg det kjem frå TV-skjermen: Ha en fortsatt fin kveld her på kanalen» Eg kunne slengt alle lakrisbåtane mine rett i fleisen på TV-verten, men fraus i handlinga då ein reklame for ein matbutikk segla over skjermen.