Barndommens snøhest – ei blanding av nytte og leik
Mange nordmenn over 30–40 år har eit nostalgisk forhold til sparkstøttingen. Han er eit kjært minne om barndom og kvit vinter, om både å ta seg fram med eiga kraft og ha det moro i lag. I dag er han sjeldan å sjå, mest grunna klimaet og strødde vegar.
Kanskje har du framleis ein spark ståande i uthuset, hengande i garasjetaket, på låven eller i ei bu. Folk har vanskar med å kaste ein kjær skyss som vekkjer gode minne og høyrde til den norske kvardagen for nokre tiår sidan.
På to meiar i bygd og by
– Eg gjekk på beina eller på ski til skulen i Brumunddal i 1970-åra, snarvegen gjennom skogen, omtrent ein kilometer. Av og til tok eg ein av sparkane i familien. Då gjekk det fort nedover vegen og rundt svingane til skulen. Der parkerte eg sparken i eit stativ. Det kunne stå over hundre sparkar der når det ringde inn til første time, fortel folkeminnegranskar Thor Gotaas. Jobben hans er å dokumentere og formidle kulturhistorie – gjerne fenomen som er borte eller er i ferd med å forsvinne. No mimrar han over barndommens snøhest», sparkstøttingen, i si siste bok Spark – på to meier gjennom norgeshistorien».
