17. mai og dei 364 andre dagane

Då var 17. mai 2025 historie, og det er noko heilt eige med denne dagen. Nasjonaldagen. Fridomens festdag. Dugnadsåndenes dansegolv. Dagen me gløymer alle gode forsett og går bananas på pølsefronten. Me kan gå i tog i fleire kilometer, iført tronge bunadssko eller det som på morgonkvisten var blanke lakksko. Folk er glade, smiler med raude kinn og klappar for skuleelevar som marsjerer i stram giv akt – som om dei var på statsbesøk – i takt med Gammel jegermarsj» frå musikklaget. Også i år oppførte russen seg eksemplarisk, sjølv om dei var både overtrøytte og utfesta – bøllete på eit godhjarta vis, og med ein russepresident i spissen, som talte til folket, med kloke ord og gode refleksjonar.

Og for ein dag det blei i år! Sola skein som om ho hadde meldt seg frivillig i 17. mai-komiteen. Kvar bygd og grend vart pynta som ein konfirmant, og det lukta nystrokne bunadsskjorter, solkrem og småpanikk. Ein smellfeit dag for både nasjonalkjensle og blodsukkeret.

Og midt i iskalde is og varme talar, skjer det noko rart. Noko vakkert. Noko som får ein til å gløyma at ein nettopp betalte 90 kroner for ei flaske vatn og ein halv vaffel. For plutseleg spelar korpset både Etnesongen» og Ja, vi elsker», og du kjenner at det skjer noko i bringa. Hjarta bankar litt annleis. Augo blir litt fuktige – anten av patriotisme eller pollen, kven veit. Men det rører noko. Det gamle, rare landet vårt. Med sitt snille vesen og sin rare humor. Med snø i mai og flom i juni. Med lange køar og korte small talk-samtalar.